De handdruk

In de Reformatorische kerken zijn de ouderlingen verantwoordelijk voor de gang van zaken in de eredienst. Zij roepen de gemeente bijeen. En voorafgaand aan de dienst vragen zij aan God om een zegen over de dienst in de consistorie.
Wanneer zij vervolgens de kerk ingaan, dragen zij de verantwoordelijkheid over aan de predikant. Dit wordt zichtbaar gemaakt door het geven van een handdruk. Soms zegt een ouderling iets terwijl hij de voorganger de hand schudt. Bijvoorbeeld “sterkte” of “een gezegende dienst!”. Dat is sympathiek maar moet je niet verwarren met de diepere betekenis van de handdruk. Met de handdruk wordt duidelijk gemaakt: wij zijn als kerk een presbyteriale kerk. Een kerk waarin de kerkenraad, verkozen uit gemeenteleden, de dienst uitmaakt.
Een dominee is een voorbijganger. Hij wordt ingehuurd om zijn kennis over de Bijbel te delen. Dat is zijn functie. Daar heeft hij voor geleerd en daar heeft hij ook examens voor moeten afleggen. Hij heeft een preekconsent. Op die manier hopen we, dat wat hij zegt en doet een bepaalde kwaliteit heeft. Daarom vertrouwt een kerkenraad hem de leiding toe.
Nu kan het natuurlijk zijn dat een dominee een keer iets zegt of doet in een dienst waar je het als ouderling niet mee eens bent. Moet je dan aan het eind van de dienst weigeren om de dominee een hand te geven voorin de kerk?
Nee, zeker niet! Want een handdruk is niet een teken dat je met alles instemt. En het is ook niet bedoeld als een bedankje. Wel is het een teken, dat je vanaf dat moment als kerkenraad de leiding weer overneemt over het gemeentegebeuren.
En wat moet je dan doen met je gevoelens van ongenoegen? Later in de week zijn er vast nog wel mogelijkheden om met de desbetreffende voorganger in gesprek te gaan om te kijken of je er samen weer uit kunt komen. Daarbij is het goed om te bedenken dat er altijd verschillende inzichten en meningen zullen zijn. Dat is lastig maar als je ervoor open staat soms ook verrijkend.