Het is al jaren geleden dat ik een klein gedichtje tegenkwam: Als ik 5 minuten God was… De letterlijke tekst ben ik kwijt, maar dat zinnetje bleef haken. Ik hoor er een heleboel vragen in, vooral vragen vanuit pijn, lijden, moeiten van het leven. Vragen over God… waarom gebeurt er niets tegen al die/mijn ellende?  Er klinkt een niet begrijpen in mee, zelfs stil verwijt naar God. Waarom doet Hij er niets aan… Uit dat gedichtje herinner ik me nog een paar zinnetjes als:

 

Als ik 5 minuten God was…

dan wist ik het wel,

dan verhoorde ik meteen alle gebeden.

Als ik 5 minuten God was…

dan maakte ik korte metten

met misdaad en misdadigers,

met oorlog en geweld.

 

Ontevreden, uitdagend: Laat mij maar eens 5 minuten God zijn, en je zult zien wat er dan gebeurt!! Direct ingrijpen, een eind maken aan al dat kwaad. Die ellende heeft nu lang genoeg geduurd. We houden van aanpakken, van snelle oplossingen!

 

Want we hebben het gevoel dat we als mens machteloos staan. Als we te maken hebben met een dodelijk ongeluk, een uitzichtloos lijden, een kind dat vroeg sterven moet, dan zou je – als God – toch aan 5 minuten genoeg hebben om alles recht te zetten?

 

Als een dictator als Poetin het bestaat om een vreedzaam land binnen te vallen om dat te annexeren voor zijn eigen groot-Russische droom, met daardoor vele, vele duizenden doden, daar zou je toch korte metten mee maken als God? We zijn intussen heel begaan met het dappere Oekraïne. We helpen, doneren voor dat land, we vangen gevluchte mensen op. We brengen miljoenen op voor slachtoffers van de aardbeving in Turkije. Maar: Als ik 5 minuten God was… dan zou de wereld er anders uitzien.

 

ALS IK GOD WAS…

Dat is het verlangen van de mens vanaf het prilste begin van de wereld. Als God willen zijn: daar haakte satan slim op in. Ja, Adam en Eva wilden graag net als God zijn, net zoveel kennen, weten. Dus aten ze van de verboden vrucht. Dat zou het startpunt zijn van gelukkig leven, maar het werd een verkeerd begin, vol ellende.

 

Al aan het begin van Jezus’ optreden zie je haast hetzelfde gebeuren. Satan wil ook Jezus tot snelle oplossingen verleiden. HONGER? Maak toch van stenen brood!  BEKEND, BEROEMD zijn? Spring maar van het tempeldak… de engelen dragen je toch? MACHT? Nu even knielen.. en je hebt de hele wereld in je macht. Maar Jezus kiest anders.

In Jezus’ leven zijn er heel wat momenten geweest waarop men hoopte: Nú gaat het gebeuren. Maar steeds doofde het enthousiasme, er stond geen Jezus als grote leider op. Er werd geen korte metten gemaakt met de Romeinen.

Als op de berg der verheerlijking in stralend licht Jezus Mozes en Elia ontmoet, heeft Petrus iets van: Nu.. dit moeten we vasthouden. Maar het licht is na even weg en aan de voet van de berg wacht een vader met een bezeten zoon. Ook de bejubeling van Jezus als de Messias, de koning die intocht houdt op Palmpasen loopt niet uit op een volks-brede opstand. Het laatste wat we horen zijn lief-zingende kinderen in de tempel..

 

Jezus wijdt er zelf een gelijkenis aan, in Mattheüs 13 vanaf vers 24. Op een akker waar de boer goed zaad heeft gezaaid, blijkt ook onkruid te groeien (gezaaid door zijn vijand). De knechten willen het er maar gelijk uitrooien, want anders verstikt het onkruid de goede tarwe. Snel aanpakken! Maar de boer, de Heer, kiest voor de lange weg: laat beide opgroeien tot de oogst, want als je nu rigoureus gaat wieden ruk je vast ook góede plantjes er uit. Wachten tot de oogst is de lange route die Jezus zelf gaat. Hij kiest er voor naast mensen te gaan die lijden, delen in hun pijn, dragen hun wanhoop en verdriet. Dat is totaal anders dan ons beeld van een almachtige, ingrijpende God. Zo’n God is ook niet te begrijpen.

 

GOD ANDERS

Misschien moet ons beeld van God, onze verwachting van Hem meer de richting uitgaan van  het tégendeel van: Als ik God was, dan… De 40-dagentijd laat ons een God zien die zegt: als IK nu eens MENS word, dan..  deel ik in hun lijden, in hun eigen schuld aan zoveel ellende, dan wil ik naast hen staan. Hun pijn dragen, hun onmacht, onwil en hun onkunde. Sterven voor die godvergeten wereld, door eindeloos lief te hebben.

 

Als Ik, God, nu eens mens wordt, dan wil Ik hen leren hoe het werkelijk is ALS God te zijn, want zo heb Ik hen gemaakt: naar mijn beeld en gelijkenis: genadig, barmhartig en eindeloos goed. Zo kwam God in Jezus op aarde in ons mensen bestaan.

 

ALS IK… MENS WAS

God zijn.. dat kan ik niet, dat wordt ook niet van mij gevraagd. Van mij wordt alleen gevraagd MENS te zijn, mens naar Gods beeld, mens als Jezus. Met iets van Zijn liefde tot het uiterste, met vrede en vergeving. Dienend, biddend, volhardend te midden van wat het leven van me vraagt.

Als ik ZO mens zou kunnen zijn…. Geen 5 minuten… liefst véél langer.

 

 Piet van Dijk