Stilte

Stilte kan op verschillende plaatsen in de eredienst thuis horen. Bijvoorbeeld na het zingen van het eerste lied, na een afkondiging van overlijden of na de voorbeden. Maar stil-zijn vinden veel mensen moeilijk. Het is iets dat je innerlijk moet leren. De meeste mensen vandaag, vooral jonge mensen, zijn bang voor de stilte.
Ze vullen het zo snel mogelijk op met drukte en geluid. Dit is niet zo verbazingwekkend. Want in de stilte wordt je niet gauw afgeleid. Je komt jezelf tegen en ook God. Zo althans hebben veel mensen dat ervaren, die op zoek waren naar God. In de stilte ontmoet God ons het meest intens.
Mensen, die hier goed mee om kunnen gaan, vinden het soms jammer dat in onze gewone erediensten er veel te weinig momenten zijn waarin stilte wordt ingebouwd.
En als er een stilte voor langer dan een minuut valt, hoor je de mensen om je heen onrustig worden, hoesten, bewegen, rondkijken. We geven de stilte geen echte kans.
Jongeren die naar het klooster Taizé zijn geweest, zijn vaak tot de ontdekking gekomen, dat stilte helemaal niet zo saai is als het lijkt. Ze zijn ervan gaan genieten. Eindelijk tijd om je gedachten en je gevoelens te onderzoeken en te ordenen. Zodat er nieuwe ruimte ontstaat voor wat er echt toe doet.
De meest indrukwekkende stilte in de kerk beleef ik vaak op Goede Vrijdag. Nadat het hartverscheurende lijdensevangelie geklonken heeft en het Beklag Gods, samen in stilte de kerk uitlopen. Dat is aangrijpend.

Ds. J.W. Overvliet